Lahat tayo may kanya-kanyang dahilan.

Ang taas ng expectations ko sa lahat ng bagay. Sabi nila “Wag na wag ka mageexpect, iwas sakit na din sa huli.” Paano mo maiiwasan mag expect kung sa buong buhay mo ito na ang bubuo sa pangarap mo? Paano kung lumaki ka sa pamilyang ang taas ng expectations sa iyo? Paano kung nasanay ka na sa expectations ng mga tao sa paligid mo? Hindi ba, aasa ka din? Di maiiwasan yun. Hindi ba? Maaaring malilimitahan pero ang hindi pagexpect? Aba teka, ibang usapan na yata yun.

Pagdating sa LOVE, dito napakataas ng expectations ko. Ito kasi ang alam kong libre pero masarap. Pag ito kasi naramdaman mo, hindi mo iisipin ang sakit na maaari mong maramdaman kaakibat ng mapanlinlang na pakiramdam na ito. Hindi naman siguro ako nagiisa. Hindi ba? Bakit nga ba nagagawa natin magexpect sa love? Nilista ko ang mga dahilan. Ito ay base sa aking karanasan.

(1) Disney. 90’s kid ako. Usong uso ang Disney noon. Sa mga palabas nila, puro masaya ang tema dahil na din sa target audience nila na mga bata tulad natin.

(2) Fairy Tales. These were my sleeping pills when I was young. Hanggang ngayon nga nakatago pa din ang mga fairy tale books ko eh. Lahat naman tayo diba? Ito siguro ang favorite toy natin nung mga bata tayo bukod sa “barbie”. Dba girls? Lumawak ang imagination natin dahil dito. Pinangarap natin maging prinsesa at makita si “Prince Charming” na kahit kalabanin ang dragon, gagawin niya makasama/maligtas tayo. Dito tayo una naniwala sa mga katagang “Happily Ever After”

(3) Romance Movies. Puro “made believe” ang istorya. Sa bagay, kung ako din naman gagawa ng pelikula, sisiguraduhin kong maganda ang ending kasi ito na nga lang ang stress reliever ng mga tao eh. Aalisin ko pa bas a kanila yun? Pero kung broken hearted ka, tapos manunuod ka nito, aasa ka talaga na sana ganoon din ang maging ending niyo. Hindi mo maiiwasan na gumawa din ng sariling pelikula sa utak mo na ikaw ang bidang karakter. Ikaw na ang gaganap na direktor at ang writer mangyari lang ang inaasahan mo.

(4) Fatherly love. Ito na siguro ang pinaka realistic na dahilan. At ito na din marahil ang huling dahilan na maililista ko dito. Lumaki akong hindi ko ito naramdaman. Pero hindi ko sinisisi ang tatay ko kung bakit ako ganto. Kaya ang swerte mo kung naranasan mo ito. Pero alam kong mas mataas expectations mo kung naramdaman mo yan. Alam ko. Ako ngang hindi nakaranas, napakataas na ng expectations. Ikaw pa kaya? Silla yung taong walang takot iparamdam sa atin kung gaano nila tayo kamahal. Mga taong willing mag sakripisyo para sa atin. Sila yung ayaw na ayaw tayong nakikitang masasaktan. Ayaw makakita ni isang patak ng luha sa ating mga mata. Ang mga tatay natin ang gumaganap na “Prince Charming” sa totoong buhay eh. Nagiging hari lang sila pag dumating na ang nakatakdang “Prince Charming” para sa atin.

Sa totoo lang, di ko talaga naisip yung 4^th reason na yan eh. May nakapagsabi lang sa akin na kung bakit ako ganto ay dahil never kong naranasan ang pagmamahal ng isang ama. Na uhaw na uhaw akong maramdaman yun. Ayaw ko man aminin sa sarili ko na tama siya, pero kasi yun ang totoo.

May sari sarili tayong dahilan. Meron at merong makakapansin ng kulang sa atin. Ano ba naman kung tanggapin na lang natin. Hindi ba? Ikaw? Ano ang mga rason mo? Bakit ka nageexpect?